"Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή"

Είναι η μοναδική φάρσα του Ιταλού δραματουργού, Λουίτζι Πιραντέλλο βραβευμένου με νόμπελ λογοτεχνίας, ο οποίος με τη συγγραφή του διεύρυνε τα όρια της δραματουργίας στην Ευρώπη, φέρνοντας στη σκηνή τις πνευματικές και ψυχολογικές ανησυχίες του καιρού του.

Τα ιλαροτραγικά γεγονότα που διαδέχονται το ένα το άλλο στο έργο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή», δημιουργούν φαινομενικά αδιέξοδα, ενώ ταυτόχρονα τα έντονα ηθογραφικά στοιχεία δημιουργούν κλίμα ψυχικής ευφορίας, χωρίς όμως να χάνονται τα βασικά θέματα του πιραντελλικού έργου και κυρίως το ερώτημα για την υποκειμενικότητα της αλήθειας.Τι κάνει ο άνθρωπος όταν έρχεται αντιμέτωπος με το κτήνος που πνίγει μέσα του την αρετή; Προσπαθεί να επιβληθεί; Ή το κτήνος έχει μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία?

Ένα ερωτικό τρίγωνο - ένας καπετάνιος, μια σύζυγος και μια «αστεφάνωτη» γυναίκα- που γίνεται τετράγωνο –ένας καθηγητής- και οι συνέπειές του γίνονται φάρσα, σε ευθεία γραμμή από την κομέντια ντελ άρτε με την πένα του Λουίτζι Πιραντέλλο, καθώς οι εραστές προσπαθούν να καλύψουν τον καρπό του παράνομου έρωτά τους και να τον χρεώσουν στον σύζυγο, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την τροπή που πήρε η ζωή τους.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΕΛΙΕΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ : ΕΛΕΝΗ ΔΟΥΝΔΟΥΛΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ : ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΗΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ : ΕΙΡΗΝΗ ΓΚΟΥΡΝΕΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ : ΑΡΜΕΝΗΣ
ΠΑΙΖΟΥΝ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ ΑΡΙΕΤΤΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΒΑΡΖΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΡΟΒΙΛΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΚΑΚΗΣ ΣΑΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗΣ

Ο Πουπουλένιος

Ένα ημιεγκαταλελειμμένο κτήριο διαμορφώνεται αυτή την περίοδο για το ανέβασμα της νέας θεατρικής δουλειάς του Γρηγόρη Χατζάκη, «Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ» του Μάρτιν Μακντόνα στου Ψυρρή, στη διασταύρωση μεταξύ Σαρρή και Αριστοφάνους.

Ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον με το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ του Μάρτιν Μακντόνα.

Ένας συγγραφέας, σε ένα απολυταρχικό καθεστώς βρίσκεται υπό κράτηση, ως βασικός ύποπτος για μια σειρά φόνων παιδιών, οι οποίοι βασίζονται σε παραμύθια που έχει γράψει…

Οι θεατές πρόκειται να βιώσουν μία πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς στόχος της παράστασης είναι να παρασύρει τους θεατές σε ένα θεατρικό ταξίδι, γινόμενοι μάρτυρες ενός εφιάλτη... αυτόν του ήρωα του έργου, σε ένα ρεαλιστικό χώρο.

«Ο ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ» του Μάρτιν Μακντόνα ανεβαίνει την Πέμπτη 30 Απριλίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων από μία -πολλά υποσχόμενη- ομάδα νέων ηθοποιών, υπό την καθοδήγηση του Γρηγόρη Χατζάκη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Δανάη Χατζάκη
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Βαρβαντάκης
Φωτογραφίες: Κωστής Ζάγκας

ΠΑΙΖΟΥΝ :
Στέφανος Παπατρέχας
Χρήστος Κοροβίλας
Κατερίνα Χατζάκη
Μύρια Χώπλαρου
Λήδα Θωμαίδη

Το πράσινο Γουρουνάκι…

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα αγρόκτημα σε μια ξένη χώρα, πολύ μακριά, ζούσε ένα γουρουνάκι που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα γουρούνια γύρω του. Ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα γουρούνια γιατί ήταν χτυπητό πράσινο. Ένα πράσινο που φωσφορίζει, ας πούμε. Λοιπόν, στο γουρουνάκι άρεσε στ’ αλήθεια που ήταν πράσινο. Όχι πως δεν του άρεσε το χρώμα των κανονικών γουρουνιών, το ροζ του φαινόταν ωραίο κι αυτό, αλλά αυτό που του άρεσε ήταν, του άρεσε που ήταν λίγο διαφορετικό, λίγο παράξενο. Στα άλλα γουρούνια γύρω του δεν τους άρεσε που ήταν πράσινο όμως. Ζήλευαν και το ταλαιπωρούσαν και του έκαναν τη ζωή δύσκολη και όλη αυτή η φασαρία έσπασε τα νεύρα των χωρικών και σκέφτηκαν «Χμμ, μάλλον πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό». Κι έτσι μια νύχτα, πού όλα τα γουρούνια είχαν αποκοιμηθεί έξω στα χωράφια, πήγαν σιγά – σιγά και άρπαξαν το πράσινο γουρουνάκι και το έφεραν πίσω στο στάβλο, και το γουρουνάκι στρίγγλιζε και όλα τα άλλα γουρούνια το κορόιδευαν. Και όταν οι χωρικοί το πήγαν στον στάβλο, να τι έκαναν, άνοιξαν ένα μεγάλο δοχείο με μια ειδική ροζ μπογιά και το βούτηξαν μέσα ώσπου έβαψε ολόκληρο από τα πόδια μέχρι το κεφάλι και δεν έμεινε ούτε ίχνος πράσινου, και το κράτησαν ακίνητο ώσπου να στεγνώσει. Και το ειδικό αυτής της ροζ μπογιάς ήταν ότι δεν έβγαινε ποτέ και δεν μπορούσε να βαφτεί άλλο χρώμα από πάνω. Και το πράσινο γουρουνάκι είπε « Ω, σε παρακαλώ Θεέ μου, σε παρακαλώ μην τους αφήσεις να με κάνουν σαν τα άλλα. Είμαι ευτυχισμένο που είμαι λίγο παράξενο». Αλλά ήτα πολύ αργά, η μπογιά είχε στεγνώσει, και οι χωρικοί το έστειλαν πίσω στα χωράφια, και όλα τα ροζ γουρούνια το κορόιδευαν καθώς πέρασε και πήγε να καθίσει στο αγαπημένο του κομματάκι από γρασίδι, και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ο Θεός δεν είχε ακούσει τις προσευχές του, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει και έκλαιγε ώσπου το πήρε ο ύπνος, και ούτε τα χιλιάδες δάκρυά του δεν μπόρεσαν να ξεπλύνουν την τρομερή ροζ μπογιά, γιατί δεν έβγαινε ποτέ και δε βαφόταν από πάνω. Και το πήρε ο ύπνος.
Εκείνη τη νύχτα όμως, καθώς όλα τα γουρούνια στα χωράφια είχαν αποκοιμηθεί, κάτι παράξενα, παράξενα σύννεφα καταιγίδας άρχισαν να μαζεύονται ψηλά και άρχισε να βρέχει, σιγανά στην αρχή αλλά μετά όλο και πιο δυνατά. Όμως αυτή δεν ήταν συνηθισμένη βροχή, ήταν μια πολύ ειδική πράσινη βροχή, πηχτή σχεδόν σαν μπογιά και όχι μόνο αυτό, είχε και κάτι άλλο ιδιαίτερο. Δεν έβγαινε ποτέ και δε βαφόταν από πάνω. Και όταν ξημέρωσε και η βροχή είχε σταματήσει και όλα τα γουρούνια ξύπνησαν, ανακάλυψαν ότι όλα ανεξαιρέτως είχαν γίνει χτυπητά πράσινα. Όλα ανεξαιρέτως εκτός, φυσικά, από το παλιό πράσινο γουρουνάκι, που ήταν τώρα ροζ γουρουνάκι, που πάνω του η παράξενη βροχή δεν είχε σταθεί εξαιτίας της μπογιάς με την οποία το είχαν βάψει οι χωρικοί νωρίτερα και που δεν μπορούσε να ξαναβαφτεί. «Αξανάβαφτη μπογιά». Και καθώς κοιτούσε την περίεργη θάλασσα από πράσινα γουρούνια γύρω του, που τα περισσότερα έκλαιγαν σαν μωρά, χαμογέλασε, και ευχαρίστησε την καλή του τύχη, και ευχαρίστησε τον Θεό, γιατί ήξερε πως ήταν ακόμη, και θα ήταν πάντα, λιγάκι παράξενο.

Μάρτιν ΜακΝτόνα

Για αυτό που ποτέ δε θα μπει μέσα στα βιβλία

“Υπάρχουν άνθρωποι κάπου που δεν
αντέχουν άλλο τη σιωπή.
Αφήνουν οτιδήποτε σημάδια για να
φανερωθεί ότι πέρασαν από εδώ.
Άλλοι βάζουν τ’ όνομά τους σ’ έναν τοίχο ή στον ώμο
ενός αγάλματος.
Υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν από τον εαυτό τους
μόνο την ημερομηνία ή τ’ αρχικά μιας αγάπης.
Υπάρχουν τρελοί που χαράζουν πάνω σ’ ένα
νυχτερινό παγκάκι
την ομολογία ενός φόνου.
Υπάρχουν περιπλανώμενοι που αφήνουν σ’ ένα
δέντρο
το ανίερο χνάρι του πάθους τους.
Οι διαβάτες με το αδειανό βλέμμα και αυτοί
που αναρωτιόνται
για ένα μήνυμα αφημένο σε μια πόρτα.
Για μια λέξη που δεν έχει πια νόημα αφότου
κατεδαφίστηκε η φυλακή.
Οι διαβάτες κοιτάζουν να καίγονται μάταια
τα σημάδια.
Οι διαβάτες δεν καταλαβαίνουν τίποτε
γι’ αυτή τη βιασύνη
να έχεις να γράψεις αυτό που ποτέ δε θα μπει
μέσα στα βιβλία”

ARAGON

ΜΟνο... μια ρεαλιστικά παραμυθένια παράσταση

Σε μια αστική αυλή, ένα βράδυ, συναντιέται τυχαία μια ομάδα ανθρώπων, που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και της καθημερινότητας.
Σε μια αστική αυλή, ένα βράδυ, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν ουτοπικό κόσμο, μέσα στον οποίο θέλουν να ενταχθούν.
Σ’ αυτή την αστική αυλή, αυτό το βράδυ, αυτοί οι άνθρωποι θα ταξιδέψουν στο μαγικό βασίλειο του Μο, όπου στα ποτάμια ρέει γάλα και στα δέντρα φυτρώνουνε καπέλα και δαχτυλίδια... και θα αντιπαραθέσουν στο παραμύθι τους, τους δικούς τους κακούς δράκους και τους δικούς τους βασιλιάδες.

ΜΟνο... ένα παραμύθι για μεγάλους, ΜΟνο... μία αστική αυλή, ΜΟνο... μία ομάδα δέκα ταλαντούχων νέων ηθοποιών, υπό την καθοδήγηση του Γρηγόρη Χατζάκη και τη ζωντανή μουσική συνοδεία από το Χρίστο Θεοδώρου, ζωντανεύουν τους χαρακτήρες αυτούς, σε μια ρεαλιστικά παραμυθένια παράσταση, σε έναν από τους πιο ξεχωριστούς χώρους της πόλης.

Κάθε Τρίτη στις 22:30!

Η τιμή του εισιτηρίου δεν είναι προκαθορισμένη καθώς η παράσταση θα υποστηρίζεται οικονομικά από συνεισφορές του κοινού.

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Επιμέλεια Κίνησης: Φρόσω Κορρού
Επιμέλεια Κοστουμιών: Βάλη Μαυρίδη

Παίζουν:
Μέλπω Αλεξανδροπούλου, Αντώνης Βαρθαλίτης, Λήδα Θωμαϊδη, Αναστάσης Καραχανίδης, Άννα Κολιοφώτη, Χρήστος Κοροβίλας, Αντρέας Κυριακού, Χριστίνα Κωστάκου, Βάλη Μαυρίδη, Στέφανος Παπατρέχας

Πιάνο: Χρίστος Θεοδώρου


Δημόσιες Σχέσεις : Χριστίνα Αντωνιάδη, τηλ. επικοινωνίας : 6944299896 και 210-2613832

Λεωκορείου 6-8 (εντός στοάς), Ψυρρή

διάβασε, 

ξαναδιάβασε, 

διάβασε και εδώ, 

και εδώ,

διάβασε ακόμη, 

και αυτό

Αφίσα - Σχέδιο: Χρήστος Κοροβίλας

Μικρός Σαμάνος

Τί να σκέφτεται η εξουσία;

Σίγουρα όχι ότι είναι στ’ αλήθεια εξουσία – ότι όντως βρίσκεται έξω απ’ την ουσία. 

Σίγουρα δε σκέφτεται τη συνουσία, μπορεί να μην την ξέρει κιόλας ή απλώς να τη φοβάται.

 Όμως στ’ αλήθεια τι σκέφτεται η εξουσία την ώρα που σκοτώνει;

Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:

''Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ότι έχει ζήσει

είμαι ένας μικρός θεός, είμαι ένα στοιχιό.

Πάνω από το αίμα του αύριο εδώ την ίδια ώρα

ερπετά θα σέρνονται όπως κάνω κι εγώ...''

"Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν από την εκτέλεσή του" Phot: Sebastião Salgado

Malvolio

Malvolio is the steward of Olivia's household in William Shakespeare's comedy, Twelfth Night, or What You Will.

Style

Malvolio's ethical values are commonly used to define his appearance.In the play, Malvolio is defined as a Puritan. He despises all manner of fun and games, and wishes his world to be completely free of human sin. This leads to major conflicts with characters such as Toby Belch, Sir Andrew Aguecheek, and Maria, mistress of the household. He proves himself to be something of a hypocrite when alone however, fantasizing himself luxuriating on a day-bed while wearing a "branched velvet gown."Much of the play's humour comes from Maria, Feste, Toby Belch, and Andrew Aguecheek tormenting Malvolio with drinking, joking, and singing. Later on in the play Maria devises way to have revenge upon Malvolio, and proposes it to Sir Toby, Sir Andrew and Feste. Maria composes a letter in Olivia's hand, and leaves it so Malvolio will find it. The letter convinces Malvolio that Olivia loves him, and leads Malvolio to think that Olivia wishes him to smile, wear yellow stockings and cross garters. Olivia is in mourning for her brother's death, and finds smiling offensive, and yellow is "a colour she abhors, and cross garters a fashion she detests". When Malvolio is imprisoned for being a supposed lunatic after acting out the instructions in the letter, Feste visits him both as himself and in the guise of "Sir Topas the curate," and torments Malvolio by making him swear to heretical texts, for example, Pythagorean precepts.

Famous lines

"Some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon them." (Although Malvolio says this, he does so while reading from the letter that Maria wrote).

The lines would later be repeated by Feste in the final scene of the play as he mocks Malvolio who afterward storms off.